मुख्य मेनु
  • गृहपृष्ठ
  • समाचार
    • सम्पादकीय
    • विविध
    • सुरक्षा
    • फोटो फिचर
    • समाज
    • कला - साहित्य
    • स्वास्थ्य-जीवनशैली
    • राजनीति
    • अपराध
    • रोजगार/ अवसर
    • शिक्षा
    • पत्रपत्रिका
    • व्यक्ति विशेष
    • स्थानीय तह
    • अन्य
  • विशेष - रिपोर्ट
  • अन्तर्वार्ता
  • इकोनोमिक
  • मनोरञ्जन
  • खेलकुद
  • विश्व
खोज्नुहोस्
Friday, July 01, 2022 |शुक्रबार, असार १७, २०७९
  • युनिकोड
  • English Edition
जनतापाटी
ad
  • गृहपृष्ठ
  • समाचार
    • सम्पादकीय
    • विविध
    • सुरक्षा
    • फोटो फिचर
    • समाज
    • कला - साहित्य
    • स्वास्थ्य-जीवनशैली
    • राजनीति
    • अपराध
    • रोजगार/ अवसर
    • शिक्षा
    • पत्रपत्रिका
    • व्यक्ति विशेष
    • स्थानीय तह
    • अन्य
  • विशेष - रिपोर्ट
  • अन्तर्वार्ता
  • इकोनोमिक
  • मनोरञ्जन
  • खेलकुद
  • विश्व
खोज्नुहोस्
कला - साहित्य
  • गृहपृष्ठ
  • अनि शुरु भयो लडाईं
अनि शुरु भयो लडाईं
वैकुण्ठ ढकाल
वैकुण्ठ ढकाल शनिबार, वैशाख १३, २०७७ मा प्रकाशित
viber sharing button
अनि शुरु भयो लडाईं

भोकले निन्द्रा लाग्दैन भन्ने पहिलो पटक प्रमाणित भयो, आफैंमाथि प्रयोग भएर आफैंले पुष्टि गरें ।

फेर्ने कपडा पनि केही थिएन, बेहुली बनेर जस्तो आएको थिएँ, त्यही लुगामा पल्टिएको थिएँ । सुत्ने कोठा पनि कसैले देखाईदिएका थिएनन । जेठाजूका छोराछोरी थिए, धन्न आन्टी भन्दै झुम्मिन आए । उनीहरुलाई भनेर उनीहरुको काका सुत्ने कोठासम्म पुगेको थिएँ ।

चलचित्रहरुमा हेरेको थिएँ, सुहागरात मनाउने कोठाको सजावट । अनि झलझली त्यही दृश्य मनना आयो, आँखा अगाडि त बिट फाटेको गुन्द्री र सतरन्जा थियो । टाटैटाटा भएका, सायद बिरालाको मुतका टाटा होलान ।

खै कता कता गएर राति १० बजे मात्रै आइपुगे, कोठामा मेरा दुलाहा राजा । १६ वर्ष केही महिना मात्रै भएको थियो उमेर,आफैंलाई देखेर काउकुती लाग्ने उमेर, आफैंले आफैंलाई छोएर रोमाञ्चित हुने उमेर ।

कुनै पुरुषलाई नजिकै बाटै सेण्डोमा मात्रै देख्दा कस्तो, भयो होला त्यो उमेरमा । कस्तो लाज नभएका नि, केटा मान्छे । हनुमान कट्टुमा नजिकै आएर बस्यो ।

चुपचाप । न चाल छ, न गति छ । न आवाज । सास फेराइबाट मात्रै हो, मान्छेमा प्राण छ भन्ने पुष्टि भएको ।
अरु कुरा गर्दै गरुला, पहिले भोक मारौं, गहिरो निन्द्रबाट झल्याँस्स ब्यूझिएँ जस्तो भएँ ।
मुखबाट पहिलो वाक्य निस्कियो– ‘भोक लाग्यो ।’

खै यो वाक्यले दुलाहा राजालाई त करेन्ट पो लागेछ । हनुमान कट्टुमै उठेर बाहिरिए । भान्छामा आफैंले छामछुम गरेर कचौरामा मासु र भात हालेर ल्याइदिए ।

परेन फसाद, – ‘शाकाहारी मान्छेलाई मासुभात ।’
‘म मासु खान्न नि ।’
मुखबाट केही जवाफ आएन, बिजुली गतिमा बाहिरिए, फेरी भान्छाबाट डाडू चलाएको आवाज आयो ।
मंसीर महिनाको रातमा तातो दूध र भात हातमा । गजब्ब भयो ।
पानी खोज्न कहाँ जानु, बेस्सरी हात चाटे, जिब्रोले नै मुख बढारें, काम चलाएँ ।
ओछ्यानमा पल्टिएँ, सतरन्जा र गुन्द्रीको हालत अघि नै थाहा थियो ।
‘हामी यसमै सुत्ने हो ?’

हनुमान कट्टुधारी यो पटक चाहिँ उठेनन्, कोठाबाटै चिच्याए– ‘आमा ! यहाँको सिरक डसना खै ?’
आमा पल्लो कोठाबाटै चिच्याइन – ‘तेरो स्वास्नीले ल्याएकी छ होला नि, दाइजो । त्यसमै सुत ।’

मुरमुर्रिदै, भुतभुताउँदै । कोठाबाट निस्किए, अनि केहीबेरमा हातमा सिरक र डसना बोकेर फर्किए । सिरानी र तन्ना बिनै बित्ने भयो ‘सुहागरात’ ।

पहिलो पटक सेण्डोधारी पुरुष नजिकै आयो । १६ वर्षे युवतीको शरीरमा एकाएक करेन्ट प्रवाह भयो । आफैं पो सक्रिय हुन पुगे छु, अनायसै, हातहरु स्वचालित भए । गोडा चढाएँ, उसलाई । छेउतिर फर्किएको उसलाई काँधनेर हात पुर्याएर बिस्तारै आफूतिर तानें, कति सजिलै फर्किएको, सानो खेलौना पुतली जस्तै ।
सायद यही बेलामा त होला पुरुषलाई काबुमा राख्न सक्ने !
मुखामुख हुनु के थियो, एकैचोटी रक्सीको गन्ध पेटमै पुग्यो ।

एक मन त फरक्क अर्कैतिर फर्किउँ जस्तो भयो । मन र शरीरको युद्धमा शरीरले जित्यो । देख्दामात्रै तात्तिएको म छोएपछि त पग्लिएँ ।
ऊ अघिदेखिनै सेण्डो र हनुमान कट्टुमा थियो । म दिउँसो जग्गेमा जस्तो थिएँ, अहिले पनि त्यस्तै नै थिएँ ।

बिस्तारै दुई जोडि हातहरु एक अर्कोको शरीरमा सल्लबलाए । केहीबेरमा हामी दुबै जन्मनेबित्तिकैको अबस्थामा पुग्यौंं ।

जति कोशिस गर्दा पनि केन्द्र फेला परेन, उ शिथिल भयो, अनि केहीबेरमा निदायो । म कल्पनामै रमाएँ, आज नभए के भयो त पूरै जिन्दगी बाँकी छँदैछ नि ?
                                                                          ∞∞∞
‘जुनेली तँ मरिस, हाम्रा लागि ।’ म रातको ९ बजे घरको ढोकाबाट बाहिर निस्कँदै गर्दा दाइहरुले बोलेका शब्दहरु कानमा ठोक्कियो । कान त के दुख्थ्यो र, मुटुमै तीखो छुरी रोपिए जस्तो भयो । कहाँ जाने के गर्ने भन्ने केही सोच्न सकेकी थिइन । यत्तिमात्रै थियो । आजको रात सकुशल काटौं, भोलि उज्यालो होला, अनि देखाजाएगा ...

स्कूले साथी थिइन । बाआमा एउटा घरमा अनि ऊ अर्को घरमा सुत्थिन, मेरा लागि यो भन्दा उपयुक्त र सुरक्षित बिकल्प अरु थिएनन, १० मिनेट हिंड्दैमा उसको घर पुगिन्थ्यो ।

संयोगले म पुग्नु र ऊ खाना खाएर सुत्न आउने बेला ठ्याक्कै मिलेछ । उसको पछि लागेर, हतार हतार ढोका लगाउन लगाएँ । एक सासमा उसको ओछ्याउनमा पुगेपछि लामो सास फेरेर सबै कुरा बेलिबिस्तार लगाएँ । ऊ पनि दुःखी भइ । मेरा दाइहरुप्रति निकै क्रुद्ध भइ । आफ्नै दाइहरुलाई गाली गर्दा पनि मलाई पटक्कै रीस उठेन, पहिले पहिले दाइहरुका विरुद्ध कसैले एक शब्द बोले पनि नाकका फोहोरा ठूलठूला हुन्थे ।

‘हेर जुनेली, तेरा बा भएका भए यो अवस्था आउने थिएन, दाइहरुलाई तँ बढी भइस, पन्छाउन खोजे । बहिनीका इच्छा नबुझ्ने कस्ता दाइहरु ।’
हुन पनि बा ५५ वर्षको हुँदा म जन्मिएँ । बा के हो, को हो, कस्तो हो भन्ने अनुभव नै गर्न पाइन । बा बिते । आमालाई पनि कान्छीको बेलैमा ‘बिहेदान’ गर्दिन पाए, स्वर्गको ढोका खुल्थ्यो भन्ने ‘विश्वास’ थियो ।

काठमाडौंमा घर भएका धनी परिवारको छोरा रे, त्यही दिन मलाई हेर्न आएका, दाइहरुले त मलाई दिइसकेका रहेछन । अब टीकाटालो गर्ने रे । साँझ परेपछि आएका थिए, ती केटा दाइकै सल्लाह अनुसार । तर खै त्यो मान्छे देख्ने वित्तिकै के भयो, भयो । मलाई मृत्यु स्वीकार भयो तर बिहे अस्वीकार । बिहे त गर्दिन भन्ने नै थियो । र त झगडा गरेर निस्किएँ घरबाट ।

दाइले ल्याएका केटा देख्ने बित्तिकै दिगमिग लाग्यो, घिन लाग्यो । हेर्नै नसकेको मान्छेसँग कसरी जीन्दगी बिताउने । अहिलेसम्म कुनै केटा देखेर त्यस्तो भएकै थिएन ।

८ कक्षाको जिल्ला स्तरीय परीक्षामा जिल्ला प्रथम भएकी मान्छे पो । राम्रो पढ्नेमा कहलिएकी । एसएलसीमा पनि ७० प्रतिशत अंक । मेरो प्राथमिकता बिहे हुँदै होइन, पढाइ, पढाइ र पढाइ नै हो । तर दाइहरु र आमाको पहिले प्राथमिकता बिहे ।

त्यो रात साथी म गफ गरेर बितायौं, जेठ महिना पाँच बज्दा नबज्दै उज्यालो हुन्थ्यो । त्यसअगावै गाउँ छोड्नु थियो ।
दिदी थिइ मलाई बुझ्ने तर बिहे भएर गइसकेकी । उसकै घर गएँ । भिनाजुलाई म झगडा गरेर हिंडेको पहिल्यै थाहा थियो ।
भिनाजु घर नपुग्दै, मैले नै दिदीलाई सबै कुरा भनिसकेको थिएँ । केहीबेरमा भिनाजु पनि घर पुगे । भिनाजुलाई पनि मेरो निर्णयले दुःखी चाहिं बनाएको रहेनछ । न त विरोध गरे, न त समर्थन नै । बीचमा बसे ।

दिदीको घरमा एक हप्ता बसें । आमा विरामी विरामीनै थिइन । झन गारो भएको खबर पुग्यो । आमा पनि विरामी, भर्खरै शुरु गरेको बोर्डिङ पढाउने जागिर । दोहोरो दबाबमा थिएँ । जे भनुन भनेर घर फर्किएँ । दाइहरु आआफ्नो काममा काठमाडौं फर्किसकेका थिए । विरामी आमाको स्याहार सुसार गर्नु पहिलो काम थियो । काम मात्रै हैन, कर्तव्य नै थियो । घर नजिकैको स्कूल नभ्याउने कुरै भएन ।

स्कूल पुगेपछि पो थाहा भयो, फलानाका छोरी जुनेली त, फलानो ’दमाई’ को छोरोसँग पोइल गइ भनेर हल्ला फिजाइएको रहेछ । स्कूलबाट पनि हटाउने भन्ने प्रिन्सिपलको तयारी, स्टाफ मिटिङमै प्रस्तुत भइसकेको रहेछ । आफ्ना कुरा राखिसेकपछि, प्रिन्सिपलसहितका सबैले गल्तीबाट जोगिएको भन्ने आयश ब्यक्त गरे । म जागिरमा जोडिएँ, बिना जानकारी एक हप्तासम्म बिदा बस्नुको मौखिक स्पष्टिकरणसहित ।

आमा अलिअलि तंग्रिएपछि देखि नै फेरि गनगन शुरु भइहाल्यो । तेरै लागि भनेका हौं, मानिनस, अब दुःख पाउँछेस । गाउँभरी नराम्रो हल्ला फिजियो, अब कस्ले बिहे गर्छ तँसँग आदिइत्यादि । जेठदेखि मंसीरसम्म यही कुराले टाउको खान्थ्यो । स्कूल चलिरहेकै थियो । स्कूलले दिएको तलबले मेरो कलेज फि र खाजा पुगेकै थियो । बाको पेन्सनले आमाको औषधि उपचार र घरखर्च चलेकै थियो ।

मंसीर २५ गते स्कूलबाट घर पुग्दा तीन जना अपरिचित पाहुना रहेछन । आमासँग गफ गरेर बसिरहेका । दुई जना बूढा र एक जवान तन्नेरी । मलाई आफ्नै मन पर्ने एउटा बानी छ नयाँ मानिसका सामु हात जोडेरै नमस्कार गर्र्छु । नमस्कार गरेर सरासर कोठामा गएर लुगा फेर्दै थिएँ । तल आमा र पाहुनाहरुको गफ पनि सुनिरहेको थिएँ । कुरा बुझ्दै जाँदा मलाई नै ’माग्न’ आएका रहेछन । छोरी मान्दिन हजुर के गर्नु, पढाइ नसकी बिहे गर्दिन उसले । ठीकै छ नि हजुर बुहारी भनेकी नि छोरी नै त हुन हामी पढाइहाल्छौं नि । घर नजिकै कलेज पनि छँदैछ, नभए कोठा लिएर भए पनि पढाउँछौं ।

कुराकानी लम्बिँदै गयो, आमा र म मात्रै भएकाले खाना बनाउनु पर्ने मैले नै थियो । मासको दाल, बारीमा भएको रायो साग र आँगनको डिलमा फलेको रुख टमाटर पिनेर टिमुर मिसाएको अचार बनाएँ । ४५ मिनेटमै तयार भयो दाल, भात, तरकारी र अचारसहितको भान्छा । पस्केर दिएँ । थपिथपी खाए । बोली पनि मीठो, हात पनि मीठो । मान्छे पनि ठीकठाक । के चाहियो र ?

हामीलाई त यत्तिको बुुहारी मन्जुर छ । बूढाहरु अन्तिम गाँस सकेर औंला चाट्दै बोलिरहेका थिए । मचाहिं यस्ओ । केटापट्टी चियाइचियाई हेर्थे, बजिया हेन्सम नै लाग्यो हो ।

मनमनै यत्तिको केटा भए त हुन्छ है भन्ने थियो, तै पनि म पढाइ पढाइ, भनिरहेको थिएँ । पढाउने बाचा गरिरहेका थिए उनीहरु पनि । भोलि लगन पनि छ, टीका लगाएर पठाउनु हुन्छ भने त हामी तयार छौं है, हजुर ।

आमाले पुलुक्क मेरो मुखमा हेरिन, मैलै हुन्नको भावमा टाउको हल्लाएँ । माथि कोठमा उक्लिएँ । आमा डाँको छोडेर रुन थालिन, अब चाहिं म बाँच्दिन, कि मेरो लास हेर्न तयार हो कि अन्मिन ।

केही पो गरिहाल्छिन कि भन्ने डर भो । अनि हतार हतार तल ओर्लें । म विहे गर्छु, तर भोलिनै टीका लगाएर चाहिं जान्न ।
२६ गते विहान २९ गते विवाह गर्ने तय भयो । सानो तिनो भोज आफैंले गर्ने, दाइजोको नाममा केही पनि नदिने, म घरकै एकसरो लुगामा अन्मिन्छु । हजुरहरु यसमा राजी हुनुपर्छ ।
तीनै जनाले सहमति सूचक टाउको हल्लाए ।

आमाले दाइहरुलाई फोन गरिन, कान्छो दाइ त्यही दिन हुर्रिदै, घर पुग्यो । माइलो र जेठो । जन्तीभन्दा केहीबेर अघि मात्रै । जे होस सात महिना अघि तँ मरिस भनेर हिंडेका दाइहरुले विवाहको दिन टीका लगाइदिए । मैले सानोतिनो युद्ध जितेको ठानें ।
तर त्यही दिनबाटै अर्को लडाईं शुरु भयो ।

दाइजो केही नल्याएको भनेर रीसमा सुहागरातको दिनै सिरक डसना लुकाई दिने सासू, बिहेकै दिन रक्सी धोकेर आउने ‘लोग्ने’विरुद्ध ।

viber sharing button
वैकुण्ठ ढकालबाट थप
किशोरावस्थामा मैले जे भोगें ...
किशोरावस्थामा मैले जे भोगें ... शनिबार, भदौ २७, २०७७
घरजमको कुरा
घरजमको कुरा शनिबार, जेठ १७, २०७७
विवाह टिकाउने आधार
विवाह टिकाउने आधार शनिबार, वैशाख २०, २०७७
प्रतिक्रिया दिनुहोस्
सम्बन्धित खबर
नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठान ६६औँ वर्षमा प्रवेश
स्रष्टाको परिचयमूलक कृति ‘सहिद स्रष्टा परिचयकोश’ प्रकाशित
प्रथम मिस तमुस्यो लमजुङ २०२२  बनिन् सुष्मा
‘एक असाधारण अन्तर्वार्ता’ मा अद्भुत कथा
पत्रकार दिवाकर मैनाली नातिकाजी राष्ट्रिय कला पत्रकारिता पुरस्कारबाट सम्मानित
‘बिट्वीन लाइन्स एन्ड लेयर्स’ कलाचित्र प्रदर्शनी
Nabil
Salt Trading
Civil Bank
Worldlink
Sagarmatha Insurance
अध्यक्ष लक्ष्मी बिष्ट सम्पादक सन्तोष बिष्ट प्रबन्ध सम्पादक कृष्ण बिष्ट सूचना विभाग दर्ता नं. १८०९/०७६-७७ हाम्रो टीम
ठेगाना बानेश्वोर , काठमाडौँ
समाचारका लागि 01-5245149 [email protected]
विज्ञापनका लागि 01-5244763 [email protected]
सोसल मिडिया
  • Facebook
  • Twitter
  • YouTube
© Janatapati: Quick & Reliable Online News Portal in Nepal -2022 All rights reserved. Website Design by : SoftNEP